Without the Rope

Ο σκοτεινός ιππότης τα έχει βρει σκούρα σε αυτή τη στιγμή της πορείας του. Ήταν τσακισμένος παντού, σωματικά, οικονομικά και ψυχικά. Τον είχαν ρίξει σε ένα βαθύ πηγάδι από το οποίο κανείς -λέγεται- δε μπορούσε να ξεφύγει. Εκεί ήταν παγιδευμένος να δει να χάνεται ό,τι αγωνίστηκε. Η μόνη του ελπίδα ήταν ένα πέρασμα, πολύ ψηλό όμως για να το φτάσει. Είχε προσπαθήσει πολλές φορές χωρίς καμία επιτυχία. Για την ασφάλεια του ήταν δεμένος με ένα σχοινί που έκοβε την πτώση του κάθε φορά. Σε αυτό το αδιέξοδο λοιπόν βρισκόταν, να σκαρφαλώνει λίγο και να πέφτει, και ο χρόνος τελείωνε για την αποστολή του.

Τότε ένας από τους φυλακισμένους του είπε ότι πρέπει να κάνει το πήδημα χωρίς σχοινί. Γιατί να προτείνει ωστόσο κάτι τόσο παράλογο; Το σχοινί μόνο καλό προσέφερε, του παρείχε προστασία, σιγουριά και τόσες φορές τον είχε σώσει. Γιατί τώρα ξαφνικά το σχοινί παρουσιαζόταν ως πρόβλημα; Θα μπορούσε ο ίδιος να προετοιμαστεί καλύτερα για το άλμα του. Άλλωστε αυτός ζήτησε σχοινί εκ πρώτης, δε πήγε το σχοινί σε αυτόν. Ακόμη καλύτερα θα μπορούσε να μην είχε καταντήσει ποτέ σε αυτό το κολαστήριο αν ήταν πιο βέλτιστος, πιο αποτελεσματικός.

Αυτές τις σκέψεις έκανε ο σκοτεινός ιππότης μπροστά στο δίλημμα με ή χωρίς σχοινί και ο χρόνος τελείωνε για την αποστολή του. Ύστερα από έντονο εσωτερικό διχασμό ακολούθησε τελικά την ανορθολογική επιλογή να πηδήξει χωρίς σχοινί.

Τον ρώτησαν μετά από χρόνια πώς δε γκρεμίστηκε σε εκείνο το πηγάδι. Τους απάντησε τότε περίπου ως εξής: “Ω φίλοι μου, κάποιο κομμάτι μου βρίσκεται ακόμα σε εκείνο το πηγάδι προσπαθώντας να ξεφύγει, κάποιο κομμάτι μου δεν τα κατάφερε και έπεσε. Σίγουρα δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπός μετά από αυτό το άλμα. Κατάλαβα παρόλα αυτά ότι δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένα σκοινί αρκετά μακρύ για να φτάσεις την ελευθερία“.

Α.Δ.