Η απολογία μου, Μέρος 1ο

Κεφάλαιο 1ο

Χρυσή πάνω στ’ αρχαία βράχια η χλόη στέκει
Την πικρή απόφαση μη σαλεύοντας περιμένει
Σήμερα δικάζουν οι Αθηναίοι το Σωκράτη
Σοφία εκεί όπου γεννήθηκες γοργά ελησμονήθης

Ήταν μια βροχερή μέρα τέλος Αυγούστου και για αυτό είχα πάρει λεωφορείο. Κουράστηκα να βρέχομαι συνέχεια με το ποδήλατο. Κάθισα πίσω πίσω γιατί δεν είχα λεφτά για εισιτήριο, οπότε αν έμπαινε ο εισπράκτορας θα είχα την ευκαιρία να ξεφύγω. Είχε τελειώσει η μπαταρία του κασετόφωνου που σήμαινε όχι άλλη μουσική για σήμερα. Το μόνο που μου έμεινε ήταν να κοιτάζω αδιάφορα από το περίγραμμα το υγρών τζαμιών την Πόλη που ξεκινούσε το φθινοπωρινό ρυθμό της.

Είχε αρκετή κίνηση λόγω της πρωινής βροχής αλλά και λόγω της Έκθεσης που θα γινόταν την άλλη εβδομάδα. Το λεωφορείο γέμιζε σταδιακά με περισσότερο κόσμο που επέμενε να εκπλήσσεται πως έχει τόσο κόσμο. Προσέφερα τη θέση μου σε έναν ηλικιωμένο -ευγένεια πάνω απ’ όλα. Μου έκανε εντύπωση αυτός ο γέρος. Δε παρατηρεί συνήθως κανείς ανθρώπους μιας ηλικίας. Το γεγονός που άδραξε την προσοχή μου ήταν το διερευνητικό βλέμμα του και βέβαια η πλούσια γενειάδα.

‘Ευχαριστώ τα μέγιστα για την παραχώρηση νεαρέ’ μου είπε με ένα τόνο σα να καταλάβαινε ότι κάτι ύποπτο υπάρχει στην περίπτωσή μου. Του έγνεψα καταφατικά.
‘Να υποθέσω ότι δεν έχεις εισιτήριο’ ύστερα προσέθεσε με το  περιπαικτικό τρόπο. Με βρήκε απροετοίμαστο. Αμήχανος δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Μόλις είχα κάνει μια κίνηση συνεργασίας και αυτός την πετούσε στα σκουπίδια. Πήγα να θυμώσω.
‘Μην αγχώνεσαι τόσο, ούτε εγώ έχω’ συνέχισε και πριν προλάβω να απαντήσω
‘Αυτό μας καθιστά από κοινού λαθρεπιβάτες σε αυτό το όχημα. Για το καλό της δημόσιας συγκοινωνίας θα ήταν πρέπον λοιπόν να συνεχίζουμε περπατώντας’.

Ήταν μια πρόταση που δε μπορούσα εύκολα να αρνηθώ.

Α.Δ.