The poker player

Ξεχωριστή κι αθώα,
στα πέτρινα τα χρόνια σου μοίρασαν τα φύλλα
και συ θαρρείς πως πήρες το καρέ του άσσου.
Αποφένεια χρησμού που έγινε σκοπός.

Ατίθαση και λάβρα,
στο θόρυβο του πλήθους σα στοίχημα εχάθεις,
κλειδώνοντας την έξοδο κινδύνου από μέσα.
Έξις του ρίσκου που γεύτηκε το λεύθερο.

Απρόσιτη και αστραία,
Άλλοι τα ψηλά παλάτια κατοικούν, άλλοι σε μια δεύτερη ευκαιρία,
υπηρέτες της τύχης θα πεις.
Μιθρική εποπτεία που στέφθηκε αμέτοχη.

Μια ζωή all in, ποτέ δεν έμαθες να παίζεις.
‘Πόσο μάταιος είναι αυτός ο τζόγος’ φώναξες,
κοιτάζοντας τους απλανείς αστέρες για απαντήσεις.
Με τον Μορφέα κανείς δεν παίζει poker.

Θεσσαλονίκη, 29 Αυγούστου 2012

Αφιερωμένο στη Λου.

Α.Δ.