Η απολογία μου, Μέρος 2ο

Κατεβήκαμε μαζί από το λεωφορείο στην επόμενη στάση. Ευτυχώς, είχε σταματήσει η βροχή γιατί είχα ξεχάσει όπως πάντα την ομπρέλα μου. Δεν είχα πολύ δουλειά στο Πανεπιστήμιο οπότε αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία σε αυτή την υπόθεση. Μάλιστα, σκέφτηκα να περάσω στην αντεπίθεση παραλείποντας όλες τις κοινοτοπίες τύπου, ποιό είναι το όνομά σου, από που κατάγεσαι, πόσο χρονών είσαι. Για μένα ήταν απλά ένα πρόσωπο χωρίς στοιχεία, ένα μυστήριο που ειλικρινά ήθελα να αφήσω να αιωρείται. Παρατήρησα τις κινήσεις του και φαινόταν ιδιαίτερα δραστήριος για την ηλικία του, δεν έσερνε να πόδια του, δεν καμπούριαζε, θα έλεγε κανείς ότι τον διακατείχε μια εσωτερική υπερηφάνεια. Προσπάθησα να του κάνω μια ερώτηση για το πως θεώρησε ότι δεν είχα εισιτήριο αλλά με πρόλαβε λέγοντας “Η πορεία μου κατευθύνεται προς τη Βιβλιοθήκη, χρειάζεται να αφήσω ένα βιβλίο”.

Αντιστάθηκα στον πειρασμό να ρωτήσω περί τίνος βιβλίο πρόκειται αλλά συνέχισα βαδίζω μιας που συμφωνούσαν οι προορισμοί μας. Πριν καλά καλά όμως αρχίσουμε να διασχίσουμε μια πομπή μαύρων επίσημων αυτοκινήτων περνάει ξαφνικά από μπροστά μας στο δρόμο που είχαμε ακριβώς μπροστά μας, που ποιος ξέρει πιο σημαντικό δημόσιο πρόσωπο μετέφερε. Αυτό πιθανώς ήταν η αιτία που είχε τέτοια κυκλοφοριακή σύγχυση. Ένα από τα αμάξια αυτά πάτησε μια λακκούβα ακριβώς στην άκρη του πεζοδρομίου με αποτέλεσμα ένας τεράστιος πίδακας νερού να πεταχτεί πάνω μας. Δεν ήμουν προορισμένος να μείνω στεγνός σήμερα.  Ο γέρος δίπλα μου είχε επίσης βραχεί άσχημα αλλά έδειχνε να μην τον απασχολεί τόσο και προσέθεσε με φλεγματικό τόνο “Δε νομίζω να δέχεται λουόμενους η Βιβλιοθήκη οπότε ας συνεχίσουμε τον περίπατο μέχρι να στεγνώσουμε”. “Αυτό είναι μαλακία”, φώναξα, “Δε σταμάτησαν καν να κοιτάξουν, να ζητήσουν έστω ένα συγγνώμη. Είναι επιτέλους πολιτικοί, δεν νοιάζονται τουλάχιστον για την εικόνα που δίνουν;” Αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή σαν παρίας που τον περιφρονούσε κατάφωρα η βασιλική φρουρά.

“Ενδιαφέρον”, σχολίασε, “Έχεις ασκήσει ποτέ να τα πολιτικά σου δικαιώματα νεαρέ;”. Δε ήθελα να ανοίξω πολιτική συζήτηση πρωί πρωί και η αλήθεια ήταν ότι δεν είχα πάει να ψηφίσω σε όλες τις προηγούμενες εκλογές. “Φυσικά”, για κάποια άγνωστη αιτία απάντησα. Αν η επόμενη ερώτηση ήταν τι ψήφισες ή κάποια άλλη κομματική πρόταση ήμουν αποφασισμένος να αποχωρίσω οριστικά. “Δε θα έκανε μεγάλη διαφορά αν δε συμμετείχες βέβαια”, με αιφνιδίασε. Τότε πρόσεξα μέσα από την δερμάτινη τσάντα του που ήταν μισάνοικτη τον τίτλο ενός βιβλίου: Η Πολιτεία.

Α.Δ.

ΥΓ: Μέρος 1ο.