Είμαι τέκνο της αντίστασης,
παιδί της αφθονίας.
Ρηχός επαναστάτης έμεινα
πιστεύοντας στο βάθος.
Απ’ τη φάμπρικα ιδανικών
του κόσμου του ελέγχου:
“Ιδέες όλες τις συνήθισες”,
συνήθειες δε μ’ αρέσουν.
Είμαι τέκνο της χαράς,
παιδί της δυστοπίας.
Ευτυχισμένος μέσ’ στην άγνοια,
μα ήθελα να ξέρω.
Κι αν στερέψει η υπομονή,
Θα βιάζομαι ν’ αργήσω.
Οι μέρες ίδιες ισοβίτη μου,
τη διαφορά σου δίνω.
Είμαι τέκνο της συνείδησης,
παιδί του παραλόγου.
Της Σφίγγας βρήκα μύχιο αίνιγμα,
δεν έλυσα ως τώρα.
Τραγική ρωτώ ερώτηση,
στην κόρη που φτιαρίζει,
Σαν είπε πως ποτέ δεν κατακτάς
νωθρός Ελευθερία.
Είμαι τέκνο της σιωπής,
παιδί της ρητορείας.
Ωραία σα μιλούνε σκίαζομαι,
δεινές μην κρύβουν πράξεις.
Φίλος μεν παλίος φιλόσοφος,
φιλτάτη δε αλήθεια.
Του Λόγου σου διδάσκουν αρετές,
στο τέλος η Σιγή μου.
Α.Δ.
Απολύτως Διαλλακτικός 