Ο Πίθος των Δαναΐδων, Μέρος Τρίτο

Κάθε αρχή έχει κι ένα τέλος, το τρίτο λοιπόν και τελευταίο μέρος.

Κάθε ταξίδι γυρισμός της σιγουριάς ο όρκος
με συντροφιά τα ψαροπούλια και το σταχτί δελφίνι.
Αλλάζουν διάχυτα τα προσωπεία της Σελήνης,
ηρωικού Πυθέα θέληση αρκεί να έχεις.
Η Θούλη που αγάπησες θα σε θυμάται πάντα.

Στην κορφή του Φούτζι, στους ναούς του Τιμπουκτού,
στα καλύβια Ινουίτ ως τη ζούγκλα Λακαντόν,
όλο τον κόσμο γύρισες κι όμως δεν είπες φτάνει.
Φωτογραφίες άφθαρτες απλώνουν στο ρεμέτζο
καθώς οι κάβοι τέντωσαν από λεβεντοσύνη.

Κάθε κομμάτι κόλλησε του χρυσαφιού τα έργα,
χωρίς σπατάλη ήθους και κούφια εργαλεία.
Πιθάρι που καθάρισε το μίσος, τη μανία,
νερό απ’ του Αχέρωντα τις δώδεκα πηγές.
Σταθμοί διαβατηρίου Περσεφόνης.

Ανώνυμο το παραμύθι κι η κόρη καστανή,
σα να μην έφυγε ποτέ μεθά με μούστο νέκταρ.
Πλεκτό αθανασίας μου έπλεξε τις λέξεις,
άλλοι το λέγαν πίστη, άλλοι πεπρωμένο,
εσύ απλά γελούσες στο πανηγύρι των θεών.

Κάθε μεράκι θησαυρός χωμένος σε πιθάρια,
από τα τολμηρά ταξίδια φορτωμένα Γνώση,
στης βάβως μου τ’ αλώνι γαλήνια ξαποσταίνουν.
Ίασμος ερωτικός γεννάται μέσα τους ανθίζων.
Θαρρείς πως μύρισε Ιθάκη.

Αφιερωμένο στη γιαγιά Λούλα

Α.Δ.