Όταν

Ακολουθεί ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα, του Μιχάλη Κατσαρού. Θυμάμαι σα χτες το διάβασα στη Γ’ Λυκείου Νεοελληνική Λογοτεχνία Γενικής χάρις τον επαναστατημένο καθηγητή που είχα κύριο Μ. Ανήκει στη συλλογή Κατά Σαδδουκαίων (1953). Αυτή η μεταπολεμική γενιά… Υπάρχει μάλιστα υλικό από ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ στο οποίο αφηγείται ο ίδιος το άλλο εξ’ ίσου λατρεμένο ποίημα. Μια λεπτομέρεια που δεν ήξερα ήταν ότι είχε ασχοληθεί με τη ζωγραφική και υπέγραφε τα έργα του ως Michael.

Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς
εγώ πάντα σωπαίνω.

Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια και μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν
εγώ πάντα σωπαίνω.

Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ’ ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράκτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.

Πάλι σας δίνω όραμα.

Α.Δ.