Η Επέτειος του Όταν

Η αγάπη μου για τον Μιχάλη Κατσαρού θαρρώ είναι πλέον σαφής. Ελπίζω να του αρέσει η συνέχεια. Αφιερωμένο στη ΝΝ που ακόμη αγωνίζεται.

Όταν ακούω να μιλάν ξανά για τον καιρό
για τις σειρήνες του πολέμου ένα βήμα έξω απ’ την πόρτα
για τα πτώματα αθώων που πλημμυρίζουν το Αιγαίο
όταν ακούω τις αναλύσεις κενών παραθύρων
τις δηλώσεις αδαών δήθεν εκπροσώπων
ως τις δικές σου λέξεις να ψελλίζουν δεν πειράζει,
εγώ, όπως κι ο Ποιητής, πάντα σωπαίνω.

Όταν ακούω την τέχνη να γυρνά πόρνη στις πλατείες
τα κακόφωνα συνθήματα του γηπέδου και του καφενείου
τις ψαλμωδίες του πλήθους για ένα θεό μεσσία,
όταν ακούω τους συμβούλους να σέρνονται στους διαδρόμους
να μιλούν για λαμπρό μέλλον και ανάπτυξη
να μνημονεύουν τη βουλή άβουλων υπηκόων
ως να γελούν τους κόπους μιας ζωής,
εγώ, όπως κι ο Ποιητής, πάντα σωπαίνω.

Μα κάποτε έρχονται οι μέρες των ναι ή των μεγάλων όχι
όταν οι ξύλινοι άνθρωποι πέσουν σαθροί
όταν γεννηθεί συνείδηση αγνή σαν των παιδιών,
τότε θα ακουστεί βέβαιη η φωνή.
Η βρώμικη προμενάδα θα γεμίσει με χαμόγελο
το χρώμα των θαμπών ματιών της θα φέξει ίδιο
χωρίς εικονικούς κι αυτάρεσκους ακολούθους
ούτε πρoσκύνημα στο φαύλο Λεβιάθαν.
Χορός ενός θιάσου για μια εφήμερη αιωνιότητα.

Πάλι μας λείπει όραμα.                

Α.Δ.