2084

Είναι φανερή πλέον η επίδραση που είχε η δυστοπία του βιβλίου ως πηγή έμπνευσης. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από το κτίριο στο οποίο δουλεύω.

Στην Ελευθερία

Σ’ άψυχο υπόγειο βλοσυρό αποκλεισμένος
εκεί που λιώνει αργά το σίδερο της σκέψης,
είδα τη γλυκιά μορφή σου να γλιστρά
αμειδρή σκιά στον τοίχο πριν το τέλος.
Πριν κηρύξω τέλος σ’ αμείλικτους ενόρκους,
έτοιμων να δικάσουν κάθε χρώματος χροιά,
Ψέλλισα τότε το ειδεχθέστερο αστείο πάντων
‘Κουράγιο, δεν φεύγω αδικαίωτος’.
Το διακαίωμα του ελπίζειν καταργήθηκε.

Όλα μια θλιβερή ψευδαίσθηση της ύπαρξης είπαν.
Όλα; Κι η χαρά σου όταν παίζαμε κρυφτό
κάτω απ’ το γηραιό πλατάνι του χωριού.
Όλα; Κι ο θυμός σου για την πείνα,
ανθρώπων που σπαράσσουν σπλάχνα τους σαν κοράκια.
Όλα; Κι η υπόσχεση σου προχτές
‘Ακόμη και στα κάτεργα Αγάπη δεν πεθαίνει,
μα σπίθα ανασταίνεται απ’ τα σφυριά που πέφτουν’.
Όλα παρά μια αυτανάκλαση του νου θα χάσεις είπαν.

Έσφαλαν παρόλη τη σοφία τους, έχω κερδίσει,
το πρώτο γέλιο σου έπλεες στο κύμα ανέμελη,
ψαρόβαρκα δίχως κουπιά νότια της Κρήτης.
το βράδυ που σου έγραφα παθιασμένος γράμμα απόστρατο
κι έφερε στην αγκαλιά σου ίππος ναυτικός.
το τελευταίο φιλί σου χτες στο φρέσκο χιόνι,
ενώ ο χειμώνας πάγωνε θάλασσα την εκδίκησή του.
Μέρες αποχωρισμού αφότου εσίγασεν ο φλοίσβος,
καμία ήττα όσο κρατά της μνήμης μου το σχήμα.

Δεν ξέρω σε ποια οθόνη απόψε βρίσκεσαι,
ούτε αν η φιγούρα σου με επισκευτεί ξανά.
Δεν πειράζει αν στην απομόνωση μείνω γυμνός
ούτε αν άρμα δυστυχίας ολόκληρο με σκεπάσει.
Γιατί ανακάλυψα στο βλέμμα σου τη χώρα των ονείρων,
όπου όμορφες ιδέες κατοικούν κι αρχαία τέρατα.
Γιατί βαστιέμαι σε δύο τρίχες των μαλλιών σου,
στην αστείρευτη επιθυμία μου για σε φαέθουσα,
αχλή των πολύχρωμων φτερών μιας πεταλούδας.

Έτσι γεννήθηκε η δύναμη ν’ αντέξω.

Α.Δ.