ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΙΙΙ

Για την πόλη που αγάπησα και σύντομα θα επισκεφτώ πάλι απ’ την αρχή. Για την πόλη που αφιέρωσε δύο ποιήματα ο Καββαδίας, ο πολυταξιδεμένος ναυτικός ποιητής, και που σίγουρα δικαιούται ένα τρίτο. Έτσι, για να κλείσει η τριλογία της Θεσσαλονίκης λίγες μέρες πριν κλείσει ο χρόνος. Φωτογραφία του Γιάννη.

Στη Μισιρλού

Στ’ αμπάρι Γ’ φύλαξες τα βουτηχτά φιλιά της,
πριν στάξει ήλιου πορφυρό στο πορτ Θερμαϊκός.
Mα σκέπασε αργά βραδύ ρεστία τ’ αρχικά της,
δεσμώτης έγινες ευθύς αιθέριας γυναικός.

Το όνομά σου άλλαξες, εσύ ο ίδιος μένεις,
βασάνων πύργος αίματος κανλί κουλέ Τουρκιάς.
Μονάχος έφτασες στερνός και ύστερα κουτσαίνεις,
σε μια στιγμή μεθέξεως φαιδρής αποκοτιάς.

Σαν έβραζε στη χόβολη βουβός ζαχαροπλάστης,
φουσκάλα μέσα κλείστηκες Modiano αγορά.
Στη Σαλονίκη πάντοτε γεννιέσαι μετανάστης,
‘Να τα φοβάσαι – στέναξε – τα κάστρα του βορρά’.

Αριστοτέλη δάσκαλε του πνεύματος πλατεία,
δε μέτρησες, δε ζύγισες το σύγχρονο το πένθος.
Τα βήματά σου όριζε εωθινή ναυτία,
διχόνοια που ναυάγησες σχεδία σκάρτη κι έθνος.

Ακόμα ψάχνεις θησαυρούς, φλουριά Εβραίων ψάχνεις,
αχνό το δίκιο κρύφτηκε στων αχινών την ξέρα.
Την πόλη τούτη πούλησες, πορνεία κρύα φτιάχνεις,
Φιλίππου κόρη κι αδερφή μα τώρα πια εταίρα.

Εντός ρωμαϊκής στοάς ανήλιαστης συχνάζεις,
ρικνή αν μοίρα σ’ έκαψε, εγώ δε θα σε κρίνω.
Με λιττορίνες στο λαιμό γοργόνα να διατάζεις,
πως πάω δείξε μου – μην κλαις – Καμάρα Ναβαρίνο.

Α.Δ.