Μια όχι και τόσο πρόσφατη ποιητική απόπειρα.
Κάθε ταξίδι γυρισμός της λησμονίας το πάθος.
Σαν το λιβάδι μετά πολέμου στάχτη
ακόμα καίει η φωτιά τις σκέψεις των ανθρώπων.
Βαθιά τη νύχτα φαίνεται Σημείον ανάφορας
για όσους τ’ ουρανού τα σχήματα πολλά εφτώχευσαν.
Τα λόγια της Ηούς απ’ το κατάρτι μπήκαν ναύλο.
Σ’ άλλες πολιτείες, σ’ άλλες πόλεις ιστορούν:
‘Βάστα καρδία μου νοσταλγία,
θα ‘ρθουν καλύτερες καινούργιες μέρες’.
Το πρωινό αγιάζι πάντα μεστό ελπίδας.
Κάθε σκαλί υπομονή της ξενυχτιάς λαχτάρα,
διπλά μετρούν στο πέλαγος τα χρόνια.
Μάτια εμπρός μα βλέμμα πίσω,
στην πλώρη ψάχνει κείνο που ‘χε στην πρύμνη χάσει.
Μετανάστης μεγάλων ονείρων κι ιδεών.
Επαίτης έρχεται σκυφτός υπερηφάνειας ξένος:
‘Τα χώματα που πάτησες θα τα πληρώσεις αίμα
κι όταν δε μείνει τίποτα σφάξε την ψυχή σου,
ελευθερία ζητιανιάς δεν άξιζες ποτέ’.
Αιώνια τραγωδία τα λάθη της Ανάγκης.
Κάθε βροχής σταλαγματιά των μαδεριών κατάρα.
Πόσο καιρό περίμενε ένα δοκάρι αλήθειας;
Ώσπου να γέμει -ξέρω- ο τετρημένος πίθος.
Τέτοια πιθάρια πλέον φορτώνουν τα καράβια.
Τη λύση νόμισαν πως βρήκαν.
Θεσσαλονίκη, 4 Μαρτίου 2011
Α.Δ.
Απολύτως Διαλλακτικός 