Ζ Ανατολικόν

Το Ζ της Ανατολής

Γλίσχρο σκοινί περπάτησες θαυμάτων ακροβάτης,
θα πάω είπες θαρρετά στο πλοίο της εργάτης.
Ξεστράτησαν οι ώρες σα λάσκο αλεώριο
και σάλος αναδύθηκε σ’ αλαργινό πραιτώριο.

Μίθρας τότε ζήλεψε την άλω της Παλμύρας
κι αμμόλοφους μετέτρεψε σε κύματα πλημμύρας.
Sol Invictus τύφλωσε λατίνο ηγεμόνα,
στη Νύμφη Έρημο γοργά στρατεύει λεγεώνα.

Μην τα φοβάσαι τα σπαθιά, τα ακόντια και τα βέλη,
Αποτυγχάνουν πάραυτα σ’ ανθρώπους από μέλι.
Οι χειροπέδες κι αν χρυσές δεσμά θα παραμένουν,
σαν τις φορέσεις μια φορά μετά ποτέ δε βγαίνουν.

Πλειάδα όμως ξέφυγε σε γαλαξία άλλο,
η αγκαλιά της τύλιξε καλοκαιριού ρεγάλο.
Εφτά αστέρια τη φιλούν και Ζ σχηματίζουν,
αυτοί που έζησαν σκυφτοί πάλι ορθοί ελπίζουν.

Πάνω σε κρίκους την κρεμάς ανάποδα να στάζει,
μα η κορώνα της δεν έπεφτε σ’ Ανατολής μπουγάζι.
Κοράλλι γαλανό βαστεί με φούλι πλουμεριάς,
Αυγούστα αυτοκράτειρα στο θρόνο της καρδιάς.

Χαιρέτα πια την πόλη ιπποτικά χαιρέτα,
θα γράψω το υπόσχομαι χαρούμενα σονέτα.
Η κόρη λέφτερη θωρεί φουρτούνες αρμενίζει,
σε βράχο έχτισε θαλλό ονείρου μετερίζι.

Α.Δ.