Ο Πίθος των Δαναΐδων, Μέρος Δεύτερο

Πέντε χρόνια έπειτα από την πρώτη έμπνευση.

Κάθε ταξίδι γυρισμός της μοναξιάς η πίκρα.
Αδρές φουρτούνες πάλεψε μα μάταια γυρεύει
τη διαύγεια που κήρυττε πολύ τρανά πως έχει.
Ομίχλης πέπλο έντυσε την τόση δα πατρίδα,
φόβος ανομολόγητος η αποκάλυψη του.

Ωκεανός χωρίζει πατέρα την ψυχή μου.
Το χάδι των δακτύλων αγκάθι κύμα έσκισε
μιας τριανταφυλλιάς π’ αρνείται να ανθίσει,
ως διάβημα κατά της μάστιγας λερναίας αδικίας.
Η επανάσταση των ρόδων περιμένει.

Κάθε σκουπίδι λάφυρο της προσφυγιάς γαλέτα,
η φρίκη του λιμού και ο λοιμός της φρίκης.
Ανάσα που βρωμάει μεγάλες επενδύσεις,
την άβυσσο οργώνοντας σκλάβες συνειδήσεις.
Κάτοικος εσαεί του τρομερού μυαλού.

Ικέτιδες που μίσεψαν σε ζοφερά παράλια,
Σ’ άφεγγες προβλήτες, βωμούς πνιγμού θυσία.
Μελανή πρωτοχρονιά μη βάλεις τα λευκά σου,
θανατικά καρφιά υπέφερε ο τόπος.
Παιδιών αφανών πάσα ακτή τάφος.

Κάθε γαΐτα οιμωγή της απονιάς μουράγιο.
Αλμύρα που ‘γινες Τίσις των αχθοφόρων
σαν τρύπιους πίθους κουβαλούν χωρίς αμφιβολία.
Το μαϊστράλι σήμερα θλιμμένο ξεκινάει.
Έφτασε η στιγμή να σπάσει το πιθάρι.

Austin TX, 19 Φεβρουαρίου 2016

Αφιερωμένο στον πατέρα

Α.Δ.