Ατλαντίς

Ήρθε η εποχή της ξηρασίας και στέγνωσαν τα δάκρυα.
Στο ρυάκι έχουν μείνει μόνο πέτρες, χώματα,
και η στιγμή της περασμένης άνοιξης.
Στέρεψε υπό του καιόμενου Ηλίου το πηγάδι της ανάμνησης.

Οι άνθρωποι της ερήμου πάντα μεγαλόκαρδοι,
σου πρόσφεραν μαγικό βοτάνι που σβήνει τις πληγές.
Με ιστορίες και μύθους άχρονων πολιτισμών
ξέρουν να μετρούν τα μονοπάτια της σιωπής.

Τη φρόνηση που κάποτε ζητούσες, ψάχνεις τώρα διψασμένος.
Μέσα στ’ άγρια βάτα τα ρούχα σου ματώνουν πάλι,
ψιθυρίζοντας λαϊκό τραγούδι θλίψης και οργής,
σα μια ψευδαίσθηση ανυπότακτης ελπίδας.

Κομμάτι χαμένης Ατλαντίδας,
ένα ξύλο πρίνου παρέμεινε ορθό,
πάνω του χάραξες δυο λέξεις:
‘Είμαι αληθινός’.

Α.Δ.